Nieuwegein

Onlangs was er op televisie een reportage te zien over de zorgmijders: mensen die zo verward zijn dat ze op termijn een gevaar kunnen zijn voor zichzelf of hun omgeving. Mensen die op straat leven of in appartementjes in omstandigheden die je schokkend en mensonterend mag noemen. Mensen die bijna niets meer hebben en financieel veelal zo goed als aan de grond zitten. Mensen die vanuit hun situatie en belevingswereld geen beroep willen of kunnen doen op professionele psychiatrische hulpverlening terwijl dat wel noodzakelijk is. Mensen dus waar een fatsoenlijke, sociale samenleving zich om zou moeten bekommeren en alles voor uit de kast zou moeten halen om juist hen weer uitzicht op een wat menswaardiger bestaan te kunnen bieden.

Vanuit mijn dagelijkse werk hier in Nieuwegein heb ik regelmatig contact met mensen die een beroep doen op de psychiatrische hulpverlening, vrijwillig of gedwongen. Achter hun situatie ligt veelal een wereld vol tragiek, van verslaving, geweld en seksueel misbruik, vaak al van zeer jongs af aan. Misvormd door traumatische ervaringen en dus gedoemd te mislukken in een samenleving waar het ik ideaal tot norm is verheven en de euro als leidraad geldt.

Een samenleving die alleen nog maar draait om de financiele waan van de dag en die al decennia lang geleid wordt door partijen die zich daar maar al te graag in laten meevoeren. Hoe anders is het te verklaren dat veel waar Nederland als sociaal land ooit met recht trots op kon zijn stelselmatig in hoog tempo is, en wordt, weggesneden onder het mom van progressieve hervormingen?

Dankzij Ab Klink en zijn partij zullen mensen die aan kloppen bij de psychiatrische hulpverlening een eigen bijdrage moet gaan betalen: 90,- per serie behandelingen (bedoeld wordt per DBC). En ook de verplichte intake graag eerst even apart afrekenen. Dat is dus dezelfde zogenaamde. principiele Ab Klink die zou hebben geworsteld met de koers van die zogenaamde middenpartij en die zichzelf Christelijk noemt. En als de voortekenen niet bedriegen, is dit slechts een begin.

Boos word ik ervan, en verdrietig ook. Wat een hypocrisie.

Emile Grivel