Nieuwegein

Hartverwarmend toch weer, dat duizenden mensen  op zaterdag 8 november 2014 naar Den Haag kwamen om hun ongerustheid en boosheid over de zorgafbraak kenbaar te maken.

Het wordt ook in alle opzichten vermoedelijk een nog grotere chaos in de zorg dan het nu al is. Het mooie verhaal over de zorg dichter bij de mensen - dus de patiënten organiseren - houdt geen stand als je daar als overheid niet consequent alle noodzakelijke middelen bij levert. En dat is dan ook het misleidende in dat Haagse verhaal. Op voorhand worden er miljarden gekort in de veronderstelling dat daarmee efficiëncy kan worden afgedwongen. Hoe, dat mogen al de gemeenten zelf proberen te organiseren.

Dat kabinetsverhaal over het patiëntenbelang is erbij verzonnen om de daadwerkelijke reden – het snoeihard bezuinigen – te maskeren. De bekende Martin van Rijn, wiens ouders letterlijk al de gevolgen van het sloopbeleid aan den lijve ondervinden, en zijn zorgminister Edith Schippers hebben maar één doel: een bezuinigingsdoelstelling realiseren zoals afgesproken tussen de PvdA en de VVD. 

De politieke ophef die onlangs is ontstaan rond de situatie van de ouders van Van Rijn in het verzorgingshuis is symptomatisch voor uiterst het beperkte waarnemingsvermogen van veel van de landelijke politici.

Het verhaal van Van Rijn ouders staat zeker niet op zichzelf. Er zijn vele mensen die in dezelfde omstandigheden of erger verkeren. Dat zijn verhalen die de krant niet halen. Dat is ook geen echt nieuws. Dus voor de commerciële media niet interessant.  Maar de ouders van een politiek verantwoordelijke hotemetoot die de klok luiden, ja, dát is nieuws en pats, de ineens wakkere Tweede Kamer vliegt er op. Schokkend, onthutsend en vooral het beeld bevestigend dat veel lieden  onder die Haagse kaasstolp maar wat doen, niet gehinderd door enige kennis van de keiharde realiteit. Die realiteit is dat 'de zorg' volledig in de steek gelaten wordt.

Zo bevindt de huishoudelijke hulpzorg zich ondertussen al bijna in een sterfhuisfase. Steeds meer komen de snelle eurotypes in actie om zoveel mogelijk geld uit 'de zorgmarkt' te slepen. Eerste slachtoffers zijn het personeel, dat via listige overnames gedwongen wordt voor een fors lager salaris hetzelfde werk te verrichten. En als door middel van die personeelovernames ook de cliënten zijn binnengehengeld, zal er verder worden geknepen op de beschikbare tijd die aan cliënten mag worden besteed. In het wereldje van de winstoogmerken is tijd namelijk geld. Winstmaximalisatie is het doel, zorgverlening het middel.

Hartverwarmend, dat duizenden mensen zaterdag 8 november naar Den Haag kwamen om hun boosheid en ongerustheid over de zorgafbraak kenbaar te maken – en dat veel toeschouwers langs de route applaudiseerden om zo hun instemming met de actie te laten blijken.

Maar of dat geluid ook  onder de Haagse kaasstolp is doorgedrongen blijft de vraag. Daar staan er nog veel te veel met de rug naar de samenleving waarvan ze zeggen de belangen te dienen. Bedoeld wordt dan eigenlijk het politieke eigenbelang.

Emile Grivel