Nieuwegein

Wie de moeite heeft genomen de kamerdebatten te volgen over alle onthullingen van het doen en laten van het kabinet rond het toeslagenschandaal, kan niet anders concluderen dat de
met veel bombarie aangekondigde “nieuwe bestuurlijke cultuur” en het zg. “nieuwe leiderschap” al dood en begraven zijn voordat ze goed en wel tot leven konden komen.

Waar in de eerste fase van die debatten alle ballen richting Rutte gingen, waarbij coalitie (minus VVD) en oppositie elkaar vonden in een gezamenlijke motie van afkeuring over de MP, daar bleek een paar weken later in het vervolg van het Haagse gehakketak weinig meer van die samenwerking over.

Niet gek, omdat uit de latere stukken bleek, dat niet alleen Rutte had geprobeerd de boel te besodemieteren, maar dat er ook vanuit de komplete ministersploeg diverse suggesties naar voren waren gebracht hoe kritische geluiden vanuit het parlement van zowel coalitie- als oppositie- parlementariërs geneutraliseerd konden worden, gesensibiliseerd dus.
De gehele coalitie van VVD, CDA, D66 en CU was gewoon medeplichtig, partners dus in deze politieke crimestory. Ze bleken allemaal een broertje dood te hebben aan de meest elementaire democratische omgangsvormen.
Rutte had zelf al het voortouw genomen door het enigszins kritische VVD kamerlid Lodders te verstaan te geven dat ze vooral moest dimmen. Het enige VVD kamerlid dat probeerde zelfstandig na te denken was dan ook niet meer terug te vinden op de recente kandidatenlijst van de Rutteklup. Nee-schudders zijn binnen de VVD 'nicht erwünscht', volgzame ja-knikkers des te meer.

Als bij een hechte familie sloten in eerste instantie VVD mastodonten - en na de recente notulen onthullingen ook de demissionaire coalitiepartijen de rijen, ging men beschermend om de capo politico heen staan, deed men het voorkomen alsof men nu plots écht begaan was met de duizenden vermorzelde slachtoffers van het inmense toeslagenschandaal en kwam men woorden tekort om het belang van een serieuze parlementaire democratie met „macht en tegenmacht“ te onderschrijven.

En van enige afkeuring bleek helemaal geen sprake meer. De bijvoorbeeld eerder door Kaag ferm uitgesproken uitdrukking "hier scheiden onze wegen" bleek slechts te gelden tot het moment dat de paden elkaar weer zouden kruisen, want „het land moet geregeerd worden“.  Desnoods met politici die de zaak bewust beduvelen en/of naar „eer en geweten“ met enige regelmaat een flink potje staan te liegen en met lieden die maar al te graag kritische parlementsleden de mond snoeren en het gehele parlement op verre afstand willen houden.

Het is duidelijk: met deze politieke kaste in Den Haag zal de landelijke politiek niet veranderen. Het is een politiek van halen, hebben en houden.
Met landsbelang heeft het helemaal niets te maken, met eigen belang des te meer.

Eerlijke politiek lijkt met deze gasten verder weg dan ooit.

Emile Grivel