Nieuwegein

Steeds vaker en luider klinken noodkreten uit de zorg. Ziekenhuizen, eerste hulp posten, huisartsen, GGZ instellingen, bij de thuis- en ouderenzorg…. over de hele linie wordt de noodklok geluid.Personeel raakt overbelast, patiënten krijgen maar al te vaak niet snel genoeg de zorg die noodzakelijk is.

Maar het noodklokken gebeier lijkt aan dovemans oren gericht te zijn. Vanuit Den Haag wordt nauwelijks tot niet gereageerd op de wanhoopsignalen. Daar lijkt men toch vooral geobsedeerd met allerlei cijferkolommetjes van CBS en andere instituten die aan zouden moeten geven dat het echt helemaal goed gaat met dit land. De crisis is voor die Haagse lieden voorbij, de economie groeit harder dan in de meeste andere EU landen zo luidt dat verhaal. “Wij hebben het goed gedaan” aldus Mark Rutte, zijn beleidstrawanten en al die zogenaamde gedogers.

Los van de vraag wat er dan precies wordt verstaan onder “economie” moet met name worden stilgestaan bij het enorme sociale  afbraakproces dat heeft geleid tot die z.g. gunstige getallen waar de Haagse kaasstolp bestuurders zo hosanna over roepen. De alarmmeldingen vanuit de zorgsector spreken wat dat betreft boekdelen.

De deplorabele situatie rond de ouderenzorg kon echter pas op aandacht rekenen toen een publiek figuur als Hugo Borst in de media de schandalige toestanden breed aan de kaak stelde….en er verkiezingen in aantocht waren. Signalen vanuit “het veld” of van anderen werden tot dat moment volstrekt genegeerd. Bewust, want het lijkt veel dames en heren in Den Haag echt geen moer te interesseren, bezig als men is met het opbouwen van een eigen carrière.

Tekenend voor het totale gebrek aan echte betrokkenheid bij de zorg is het feit dat bij de pogingen om het volgende sloopkabinet in elkaar te flansen vooral de focus lijkt te liggen op de grootst mogelijke kulonderwerpen, zoals het “Wilhelmus”. Je zou van het zichzelf religieus noemende smaldeel van het onderhandelingsgezelschap toch minstens mogen verwachten dat ze in ieder geval probéren nog iets van medemenselijkheid en sociale empathie in het regeringsprogramma voor elkaar te krijgen. Maar kennelijk is de lokroep van het pluche zo groot, dat ogenschijnlijk christelijke uitgangspunten met het grootste gemak op de vuilnisbelt worden gedumpt. Die daar dan terechtkomen naast de verkiezingsbeloften over het verlagen van het eigen risico in de zorg.

Het is duidelijk: echte zorgen om de zorg, en de zorg voor hen die dat nodig hebben, het is bij de formerende partijen ver te zoeken.
Het nieuwe kabinet zit nog in de embryonale fase. Misschien kan er een abortus worden overwogen?

Emile Grivel,
SP actieteam