Even babbelen....
Even babbelen....
Statushouders, dat zijn asielzoekers die een verblijfsvergunning hebben gekregen en vervolgens een “inburgeringtraject” ingaan. Één van de belangrijkste onderdelen daarvan is natuurlijk het leren van Nederlands. En dat is voor buitenlanders een verdomd moeilijk taaltje. Ook voor veel landgenoten trouwens…..
Een goede manier om dat te leren is, naast lessen waarin zaken als woordkennis, grammatica etc. aan de orde komen, het voeren van gesprekjes met Nederlanders. Babbelen dus. En dat is wat vorige week door een grote groep cursisten, merendeels uit Eritrea, maar ook Syrië en Irak, werd gedaan.
Een vrij willekeurige groep Nieuwegeiners (w.o. de komplete SP fractie) schoof in het cursusgebouw aan om een praatje met ze te gaan maken. Vooraf werd gezegd, dat de cursisten het maar wát spannend vonden en dat het nog maar de vraag was of ze allemaal zouden komen opdagen.
Maar ze waren er allemaal, geen één uitgezonderd. En wat wáren ze gemotiveerd. Heb zelden zo’n groep volkomen vreemde mensen meegemaakt die zo positief bezig was. Velen hadden familie noodgedwongen moeten achterlaten. Sommigen hadden nog wel echtgenoot en/of een kind mee kunnen nemen, om - na een verschrikkelijk barre reis vanuit het thuisland en vervolgens van het ene opvangcentrum naar het andere te gaan - uiteindelijk terecht te komen in Nieuwegein. Voor hen echt helemaal aan het andere einde van de wereld.
Het praten in het Nederlands, de gesprekjes dus, gingen van aardig tot goed. Over dagelijkse dingen, wat ze zoal doen hier, wat ze willen worden of studeren. Over het weer, het WK voetbal, boodschappen doen, over Nederland, over Nieuwegein, over kinderen, hun vader, hun moeder, de woonplek. Over hun dromen en idealen....
Lieve mensen bleken het vooral, met een vrolijke uitstraling die hemelsbreed verschilt van chagrijnige gelaatsuitdrukkingen die menigeen van ons maar al te vaak tegenkomt.
Gewone mensen ook die een onthutsende levensgeschiedenis meetorsen waar de meesten van ons zich absoluut geen voorstelling van kunnen maken. En die desondanks niet bij de pakken neerzitten en blij, enthousiast en gemotiveerd een nieuwe hoopvolle invulling aan hun leven hopen te kunnen geven.
Complimenten voor de cursisten, de docenten - en voor iedereen die zich in Nieuwegein inspant om deze groep mensen verder op weg te helpen.
Die gesprekssessies verdienen zondermeer een structureel vervolg. Het is echt goed voor de cursisten, maar zeker ook voor de vrijwilligers die de gesprekjes met hen voeren.
Ik meld me hierbij alvast aan. Wie volgt?
Emile Grivel
